www.forummastodont.fora.pl

immortel

Napisano 13 lipiec 2010 - 00:48

Elegia na śmierć Narodu

Miał być pokój i dobrobyt w tym kraju, są gruzy,
Stoję pośród krużganków kamiennego dziedzińca
Nie swój, wśród nie swoich, smutny barbarzyńca,
Patrze na przestrzał, na śmierć Sarmizegetuzy.

Biedny, zagubiony sołdat, w przepoconym kasku,
Stoję wśród płomieni, które skryją naszą zbrodnię.
Płomyki pełgają po skrwawionych ciałach łagodnie
I brunatnieją plamy krwi na złocistym piasku.

Ten obraz będę miał do śmierci w pamięć wpisany
I nigdy nie będzie dla mnie Zwycięstwa znakiem.
Trajan nie jest Bogiem, jest zwykłym żołdakiem!
Dla jego kaprysu został ten Naród wymordowany!

Waleczni przeciw Legionom, to w pamięci żyje.
A Kolumna Trajana, to Zwycięstwa ślady?
Kiedyś padnie złamana, owiną ją żmije.
Gdzie tam nam dzikusom do legend Iliady ?

immortel

Napisano 13 lipiec 2010 - 00:50

Wiersz obWieszczający

A byli tacy, co uwłaczali Poezji
Cóż, byłem gotów zatem oskarżać Mówców
Lecz są wśród nich i tacy, nie-źli
Którzy moje wzburzenie łagodnością słów
Hamują, bo piszą ze tym Pierwszym
Nie dana jest umiejętność obrony osądów
I niech Ci zatem mają prawo do wierszy.

Torowałem sobie niegdyś drogę do zrozumienia,
Łamiąc haniebne wpływy złych Mówców.
Nie robiłem jednak tego zmagania
Z ich opiniami, a raczej ze złem słów
I ich charakterów i jeżeli zdobyłem przy tym
Pewien rozgłos i Imię, to w zamyśle,
Ze raczej wybroniłem sposobem tym
Poezje, wykazując jej Sławę rozmyślnie.
A ze wyżej Ją cenię nad mowami Onych,
To i poszukałem zacisznego,
Niby leśne ostępy, zakątka miłego.

Co więcej, nie pożądam, niby Mówcy
Eskorty, gdy na forum wchodzę,
Ani tłumów wielbiących Czytaczy.
Ni pochwal i wizerunków, złoceń,
Które by wbrew mej sielskiej woli,
Między me strofy wpełzły powoli.

Lasy i ląki Poezji piękna i spokoju
Sprawiają mi taka przyjemność,
bo nie można ich układać w boju
I w zgiełku, ani żałobie, i złość,
I łez obwinionych. Jest wprost
Przeciwnie – moja Dusza wycofuje się
W miejsce czyste i niewinne,
Rozkoszując się pobytem w siedzibie,
Którą sama uświęciła, w Arkadii rytmie.

Poezja była kolebka słowa
Poezja była jego sanktuarium.
Do serc przenikała, jako Mowa,
Nie skażona, jak węże w Vivarium.
Dzisiejsze lukrowane i krwiopijne mowy
Polityczne krzyki i wokół stołkowy dryl
Zasłaniający się Wolnością, to nowy
Sposób, taki materialny... styl.

immortel

Napisano 13 lipiec 2010 - 01:02

Wilki

Wilcy opadli mnie w leśnej głuszy
Poszarpali mój kozuch i buty.
Starałem się pozostać im niedłużny
Powyrywałem im ogony z d*py.

Bez tych ogonów wyglądali żałośnie
Zajcy z nich drwili ze śmiechem.
W lesie zrobiło się nagle radośnie
I śnieg niósł zajęczy śmiech z echem.

immortel

Napisano 13 lipiec 2010 - 01:06

Dzieci Haiti

Suche rachityczne drzewa rzucają wątłe cienie -
Słońce, ten Bóg bezlitosny zaciska pierścienie -
Wody !, to suchy świat, pragnienia cierpienie
Nie ma strumyczków, w cierniach stoją cienie

Ruiny ścian dymiących i niebieskie sklepienie
Każdy czeka na dach w łkającej tęsknicy
Ręka zmęczona zaciska się na bezsilnym piórze,
I te tysiące małych sierot zastygłe w mej źrenicy

Czy choć jedno z nich zobaczy mokre z deszczu róże ?
Taka myśl dopadła moją jaźń w bezpiecznym cieniu.

A gdy wieczorem czerwona Gwiazdy kula się rozżarzy
Wtedy siadam z małymi urwisami w magicznym kole
I snuje im baśń o świecie pięknych, cienistych wirydarzy
Bo nie ma to jak marzeniami o Pięknie podtrzymywać wolę.

immortel

Napisano 13 lipiec 2010 - 01:08

Oratora pamięci rapsod żałosny

Wypiłeś absyntu tysiąc flasz
Rozum straciłeś już biedaku.
Międlisz w ustach smak laku
Lecz krzyczysz : Jam wasz !

Są tacy, co cie słuchać muszą,
Choć z twych warg znikł już żar.
Twe słowa tylko miałkich duszą,
Boś już wytracił wszystek dar.

Dlatego jest Mi bardzo miło,
Gdy słyszę z kąta cichy szloch.
Ta knajpa będzie Twą mogiłą,
Jak Narreturmu ciemny loch.

Ha! Gdzież śpiewy i zabawy ?
Medialna została tylko cisza.
A może zawiniesz swe rękawy
Bo w pracy ciebie nikt nie słyszał?

Przegrywać ciężko, ja to wiem,
Gdy motywacja wszelka znika.
Miej w sobie jednak chociaż cień
Dawnego mego przeciwnika.

Mową Oratorze niegdyś kwiecistą
Powołałeś mnie i mą Poezje na świat
Zabrzmiała wtedy nutą przeczystą,
Składam ją na twym grobie, jak kwiat .

immortel

Napisano 13 lipiec 2010 - 01:13

Gaj oliwny i Nimfa ma

Ksiezyc nad mym Gajem zza chmury wyszedl
Szarozielonym drzewom i cieniom naprzeciw.
Wsluchany w swierszczy cykajaca, cicha cisze,
Zamyslony diamentowo i ospale twarza swiecil.

Moje oliwki objal blasku przyjaznego kloszem,
I slonecznym blyskiem polyskiwal wymuszonym
Dal to, o co bogow w przybytkach ich prosze,
I odszedl spracowany, w wielki lampion zmieniony

Juz na horyzoncie skrzyl sie Jutrzenki plomien
Juz ptaki zbudzone spiewaly pierwsze trele
Wtedy przyszlas ty Nimfo i smialas sie do mnie
A potem uciekajac, zgubilas szklany pantofelek

Lecz Ksiezyc, moj druh wskazal go nieopodal
Ujrzaly ksztalty twe o Nimfo! smiertelne me oczy
Rece zas lakomie zagarnely krysztalowe dowody,
Zem doznal twej niebianskiej wizyty tej nocy

I moj Gaj Oliwny wzruszyl galeziami - wierzyc
Mi nie chca drzewa, choc chce tak niewiele
Zdaja sie mnie smiertelnego wzrokiem mierzyc
Co skradl z Ksiezycem Nimfy boskiej pantofelek.

immortel

Napisano 14 lipiec 2010 - 22:47

Pokoiki naszych dziecinnych marzen

Dzieci, to nasze mysli o przyszlosci, ciezkie lub nie.
Wyrosna na potezne Sekwoje lub liche trawy.
Dlatego chronimy je przed Wiatrem Historii.
Zakladamy im czapeczki naszej Wiedzy
I szaliki naszych niespelnionych marzen.
Bo dzieci są Nasza Maszyna Czasu.

Gdy wieczorami poprawiamy im kolderki,
To patrzac na spokojne twarzyczki losu,
Sami zeglujemy w ich nieodganiona
Przyszlosc i snimy na Jawie Mocny
Sen Zwyciestwa nad grandziarstwem,
Chciwoscia, nad Pieprzonym Swiatem.

Potem mowimy sobie sakramentalnie
Chciec to moc, zamykamy dziecinne
Pokoiki naszych pragnien i siadamy
W miekkich fotelach rzeczywistosci,
Chcac nie chcac, wnikamy z powrotem
W to lajno zwane codziennoscia.

Eh! Życie..

immortel

Napisano 14 lipiec 2010 - 22:48

Poemat Gorski

Zimno bylo tam w dalekich Gorach Szarych
Zimne kolory na Twoich fotkach mowia,
By je ogrzac wzrokiem chlonacym piekno
Pustacie i piargi, goloborza i szczyty Gor
Na karku czuje te kolosalna przyrode.

A w domu zostaly niepotrzebne suche roze
Czekaja tam na Ciebie i schna z tesknoty
Nie majac sobie nic do zarzucenia w wiarze,
Ze tez je kochasz i nie zapomnisz o platkach,
Ktore opadly z lkaniem ze smutku rozstania.

Po miescie jezdza te same Zielone tramwaje
Poruszane miloscia mieszkancow i motorniczych
Tobie jednak się wydaje, ze ucieklas od siebie.
Nieco to paradne i warte rozprawy naukowej
Jednak czasem trzeba zaryzykowac i zwiac,
A nuz Gory nas przytrzymaja swoim oddechem

Twoja opowiesc zostala scisnieta przez Wiatr
Niczym kostka cukru trzymana nad filizanka
Tak i ona zawisla gdzies nad gorskim jeziorem
I miłość pary samotnych ptakow, Czarnych
I zawieszonych nienaturalnie na fotografii,
Ktora kiedys zzolknie w Twym Albumie
A ptaki tam beda zawieszone po Wiecznosc
Zaklelas Piekno na Wieki ?

immortel

Napisano 14 lipiec 2010 - 22:49

Podroz Fantastyczna

Jest miejsce w Kosmosie, gdzie cuda zdarzaja się czesto
Prawie codziennie, jak swieze mleko od krowy.
Rozwydrzeni mieszkancy nie zwracaja na nie uwagi.
Tam Noele przez caly rok rozdaja dzieciom prezenty.
Kwiaty są zawsze piekne i nigdy nie wiedna
Gdy pada snieg, jest cieply wietrzyk i sloneczko
Gdy skwar letni dojrzewa zboza, wieje ozywczy wietrzyk
Stare Anioly na emeryturze przeprowadzaja dzieci przez jezdnie,
Nosza babciom pranie do pralni i rozmawiaja z nimi bez pospiechu.

Moja miłość do Ciebie tez mieszka w tej dziwnej Krainie
Razem z innymi Dobrymi uczuciami zajmuje Regal w Domu.
Pana, Ktory Jest. Przeciez mozemy tam poleciec Smokiem.
Będziesz mogla calowac Czerwone, Slodkie chmury.
Nie zapomnij jednak swetra, tego który lubisz i wez swoje Serce
Bo jego ogien będzie oswietlal Droge Smokowi.
Dla Smoka, który nie ma nog wezmiemy pokarm dla papug.
Niech skubie w locie, gdy wlaczy Autosmoka.
My między jego skrzydlami urzadzimy sobie legowisko.

Patrz, to te piekne pejzaze, o których Ci tyle opowiadalem
To one mieszkaja tutaj po drodze, a noca gdy spimy
Schodza do naszych snow, dobrych snow, bo zle mieszkaja
Tam w prawo. Teraz szczerza zeby w bezsilnosci. Plynmy.
Popatrz teraz na confetti Gwiazd, mozesz je sobie dotykac.
Nie boj się na pozor tylko są gorace, bo gdy czuja Smoka
Stygna, zeby nie spalic mu Skrzydel. Piekna wyprawa ?
Widzisz, wystarczy chciec widziec piekno i dobroc.
A wszystkie zle demony zostawia nas w spokoju.

immortel

Napisano 14 lipiec 2010 - 22:50

Sluzbowa Zima

Nasze mysli i wspomnienia są, jak maszerujaca Armia
Cesarza. Kipia wigorem i wewnetrznym nakazem.
Tak pomyslalem Kochana, ze moglem przeciez poprosic
Cie o reke, wolalem jednak patrzec w Niebo i Gwiazdy
Liczyc, czy patrzec na Morze i odgadywac pogode.

Nie zna zycia, kto nie sluzyl w Marynarce, a ten kto
Sluzyl, tym bardziej. Bo coz madrego w morskich
Falach można zobaczyc ? Spitzbergen wita Nas
Mroznym powietrzem , czysta biela lodu i sniegu.
Pazdziernik to tutaj już chusteczki, które mi dalas.
Nie do machania na pozgnanie, ale witaj Zimo.

Olowiane Niebo nieprzyjaznie lypie okiem
Biale niedzwiedzie przechadzajace się tam
I z powrotem patrza na potencjalny obiad
Z troska kucharza z Ritza, Pamietasz Ritza ?
Uch! Karmia niezle, ale wszystko pachnie
Zima i dalekimi wspomnieniami Vinlandu.

Pokreslilem ekran markerem, ale to smieszny
Gest rozpaczy. Teraz muszę wyblagac pana
Intendenta o ocet, zeby zetrzec to cholerstwo.
Pomachalem misiowi przez bulaj, potrzasnal
Tylko lbem, bo kto gada z potencjalnym obiadem ?
Calusy z mesy, przesiakniete oddechem Wiatru.

immortel

Napisano 14 lipiec 2010 - 22:52

Jesienna rozpacz

W jesiennej toniemy powodzi
Każdy chce lata życia zachować,
a jeżeli zmierzch nas znuży ?

I zginie prawdziwa świadomość
kultywowanego Dobra,
którego, być może, nie ma,
i Zła, co tętni koło nas?

Być może zgaśnie nadzieja,
ponieważ Babel ogromna
powstanie, czy drogi nasze
rozjaśni jakaś Jutrzenka?

A my poeci, jeżeli
piach tylko piachem jest zgoła?
Czy czmychając uśpione
Demony zabiorą zapomnienie?
Alfo Centauri naszych nadziei!
Io! Gdzie wody wasze?
O niewinności dziewczęca!
Duszo ma nieśmiertelna!

Mam w mym Sercu ten Cierń,
który drży w takt Wieczności,
pulsującą ciszę,
tak cichą, jak moja rozpacz

immortel

Napisano 15 lipiec 2010 - 23:07

Próżne nadzieje

I znów zeszli się starzy nieprzyjaciele
Przyszedł nawet morpork niedowiarek
Przyszli wszyscy przez dróg mało-wiele
Prowadzić swoje rozmowy nowe i stare.

A pamiętacie nasze walki całkiem szalone ?
Te masowe produkcje zniszczonych pejzaży ?
Kiedy Czarne Słońce rzucało cienie nowe
I gasiło w nas pragnienia, by na plaży marzyc ?

Taurog zahaczający nas skrzydłem nieptaka
Nasze domniemania omylne nieodmiennie
W dni i noce szybciej wszystkim czas skakał
W szemraniu strumyczym tekstów przyjemnych

Wszystko staczało się po myśli stromym zboczu
I zatrzymywało na urwisku pamięci odległym
Tego już na tym forum chyba bym nie poczuł
Technologiami tłumiąc sapiensow łkanie rzewne

Myśląc o Pięknie będę widział twarze,
Które wyprodukuje maszyna topornie
Nigdy nam nie wyjść z wyobraźni, marzeń
Bo wyemituje was specjalny System śnień.

Ludziska nad Youtubem będą płakały
Zabijając w sobie myśl krok po kroku
Wyobraźnia umrze wrażliwa na szkwały
Wirtualne burze powstałe w amoku

Wcale nie mina lata, gdy emotioikona za słowo
Dana, zostanie przyjęta za zdanie, a potem
Stanie się poematem wieszczącym na nowo
Ze nie słowo pisane, a obraz jest złotem

immortel

Napisano 20 lipiec 2010 - 22:33

Zaczarowane forum

Allegro cantabile

Nowe strony się kładą bielą,
A na nich ściele się welon.
Pisze na forum dziewczyna,
Czyta to wszystko czytacz.

W marzeniach kocham dziewczynę,
I przez błękity stron do niej popłynę.
I znajdę ja w tekstów czarnych głębinie.
Rzucając złotego linka w miłości czynie.

Będziesz w nim ze mną, bez samotności.
Połączy nas czar i niebieskich postów siła,
Tak jak Tristana i Izoldę śmierć połączyła.
Dasz mi tekstu chusteczkę zaczarowaną

Będziesz tylko wirtualna, lecz moja panną
Połączy nas w temacie kontekstu kaplica,
A w niej usłyszysz mnie w swej piosence,
I poprzez klawisze musnę ustami twe ręce

Patrzysz na ekran, w oknie cień księżyca.
To już kolejna godzina z myślami kochaną,
I spijasz jej teksty, niby kawe poranna
i czekasz na znak, by uchylić duszy bramę

Z liter powstałaś i zaczarowanych wzorów
Dlatego zadurzyłem się w twej magii na amen.
in saecula saeculorum:
Zaczarowane forum
Zaczarowany poeta
Zaczarowana pamięć.

immortel

Napisano 20 sierpień 2010 - 00:35

bez tytulu

Bo we mnie jest teraz ryk Burzy
Cisza zostala tam, gdzies
Jak podlosc tepa mnie wkurzy
Czuje ten filling, ten jazz.
Nie mam byc moze tej mocy
Co wieszcz, albo jaki Wodz.
Lecz umiem przylozyc z procy,
Jak David i cieszy sie Lud.
Wpadam wtedy w szal bitwy,
Jak Bersekker, lub Derwisz
Przegryzam aorty bez brzytwy
Az Zemsta we mnie sie wypelni.

Nie patrzcie na rwany rytm
Na styl "pozal sie Boze"
Jutro znowu pojdziem w dym
Jutro bedzie jeszcze gorzej

immortel

Napisano 20 sierpień 2010 - 00:36

bez tytulu

Rano w metrze straszny tłok, jak..
Ktoś nadepnął ci na twój but
Dajesz łajzie sojkę w bok, tak..
Niech poczuje cały życia cud !

Winda mieści wszystkich ludzi, yeah..
Może kiedyś urwać się i spaść
Dziesięć pięter będziesz się łudzić, trach..
A potem piach i Pana owce paść !

Bycia cud złudny jest, jak mgła, blues..
Trzeba było się przed windą ukorzyć
Taki ostatni skok w nicość i czerń, szus..
Mokra plama, jak to w Grób położyć ?

Panie coś na nie - bieskich ląkach, ave..
Czemu nas smutkiem witasz w Niebie ?
My są ludzie z nerwem i rytmem, yeah..
Zaśpiewamy Mszę Gospels dla Ciebie.